25-03-2016, Fucecchio - San Miniato Alto

Om 8:00 uur zitten we in Fucecchio in Albergo La Campagnola aan het ontbijt. De vrolijke uit Napoli afkomstige eigenaar van de Albergo ziet er persoonlijk op toe dat we niets te kort komen want we zijn tenslotte Pellegrini. Als hij de schuifdeuren van de eetzaal open maakt schijnt de zon naar binnen en zingt hij uit volle borst en met grootse gebaren het liedje "O sole mio". En "il sole" zal ook vandaag weer de hele dag blijven schijnen. Om 09:00 uur vertrekken wij op ons gemak. Na de lange etappe van gisteren hebben wij ons voorgenomen om het vandaag heel rustig aan te doen. Om 12:30 zijn we in San Miniato Basso en vinden wij het de hoogste tijd voor Cappuccino met gebak. Wij willen vandaag overnachten in het op een heuvel gelegen San Miniato Alto. Tijdens het koffiedrinken bellen we ons lijstje met overnachtingsadressen in San Miniato Alto en tot onze schrik horen we overal dat ze al "completo" zijn. We lezen dat er in San Miniato Alto een Toeristeninformatie is en we zijn vol goede moed dat ze daar nog wel een overnachtingsadresje voor ons hebben. Wij vervolgen onze mooie wandeling naar San Miniato Alto. Het is even flink klimmen geblazen maar de panorama's links en rechts van de route zijn echt "Toscaans", prachtige groene heuvels met gekleurde landhuizen en veel cipressen. Onder de felle zon komen we om even voor 15:00 uur flink bezweet aan in het eeuwenoude centrum van San Miniato Alto. De dame in de Toeristeninformatie fronst haar voorhoofd als we vragen naar een overnachtingsmogelijkheid. Het is vandaag goedevrijdag en het is volgens haar door het Paasweekend erg druk in San Miniato Alto. Toch doet ze haar uiterste best en belt wel 10 adressen, allemaal zonder succes. Dan vraagt ze of we Pellegrini zijn, natuurlijk zijn we Pelgrims. Die kunnen volgens haar ook terecht in het klooster San Francesco. Ze kan het klooster niet bellen omdat ze het nummer niet heeft. Veel verder lopen willen wij vandaag niet meer dus dan maar richting Convento San Francesco. Wij moeten heel San Miniato Alto door om bij het klooster te komen. Dit is geen straf want er is veel te zien in het kleine plaatsje. Als we in de buurt van het klooster komen zien we voor de grote ingangsdeur een oude kleine dikke gebochelde Pater druk in gesprek met een mevrouw die een werkschort draagt. Als we dichterbij komen roept de Pater al: aaahhh Pellegrini! Wij knikken vol overtuiging van ja en ondersteunen het nog met Si, Si, Si, Si. Als we vragen of we kunnen overnachten vraagt de mevrouw op strenge toon of we gereserveerd hebben. Wij schudden voorzichtig ons hoofd van nee. Dan hebben we volgens haar een probleem want ze verwacht vandaag al 23 mensen die wel gereserveerd hebben. Dan doet de gebochelde Pater een goed woordje voor ons en zegt tegen de mevrouw als er 23 kunnen slapen kunnen er ook wel 25 slapen. De mevrouw gaat overstag en vraagt of we de kamer willen zien. Kamer? Wij hadden ons in het gunstigste geval al helemaal ingesteld op een grote slaapzaal met 25 mensen. Wij lopen met de mevrouw door een lange hol klinkende gang, aan het einde moeten we naar de derde verdieping over een brede marmeren trap. De traptreden zijn diep uitgesleten, geen wonder want het oudste gedeelte van het kloostercomplex is uit het jaar 1276. Als we op de derde verdieping aankomen gaan we door een doolhof van donkere gangetjes en piepende en krakende deuren. Dan komen we in een oude rommelige keuken met een granieten aanrecht. De vrouw verontschuldigt zich voor de rommel, ze zijn de keuken aan het renoveren. Vanuit de keuken komen wij in ons domein, een ruime slaapkamer met aangrenzende badkamer. De vrouw vraagt of wij de kamer willen. Ja, heel graag! Dan krijgen we in rap Italiaans te horen dat het avondeten om klokslag 20:00 uur begint en het ontbijt begint om precies 08:00 uur. Voordat we nog iets kunnen vragen is de vrouw weer weg en laat ons ons in verbijstering achter. Wij kijken eens goed rond waar we terecht gekomen zijn. Bed, nachtkastjes en kleerkast waren in grootmoederstijd al antiek. Aan de muur boven het bed hangt een kruisbeeld en aan de tegenoverliggende muur een schilderij van Maria met kind. Vanuit het raam hebben wij een Goddelijk uitzicht over de verre omgeving. Ik ben al enthousiast maar Anny doet eerst nog de gebruikelijke test door met haar vinger over de bovenkant van de kleerkast te wrijven en de beddenlakens en wc te inspecteren. Gelukkig is alles 100% in orde en krijgt de kamer en badkamer het Anny-keurmerk. Anny is nog moe van de lange etappe van gisteren en gaat een middagdutje doen. Ik ga snel douchen en wil daarna zonder zware rugzak San Miniato Alto ontdekken. Vanuit onze slaapkamer kom ik weer in de keuken maar dan beginnen problemen. Ik kan mij echt niet meer herinneren hoe we hier gekomen zijn. De doolhof van donkere gangetjes en oneindig veel de zelfde deuren is voor mij niet te doorgronden en ik dool als een kip zonder kop door het klooster. Als ik denk dat ik het avondeten om 20:00 uur ga missen kom ik gelukkig de mevrouw met de werkschort tegen en die heeft al door dat ik volledig de weg kwijt ben. Ik mag met haar meelopen want ze moet toch naar de uitgang om de andere gasten op te halen. Als we bij de hoofdingang aankomen staat daar een groep van 21 mensen met rugzakken. Een mevrouw met rugzak en een badge op, die duidelijk de leiding heeft, is bezig om iedereen tot Pelgrim te bombarderen door ze een Pelgrimspas te overhandigen. Tijdens het avondeten komen wij erachter dat deze mensen een 3 daagse wandelvakantie geboekt hebben bij een commerciële reisorganisatie en met een Pelgrimpas kunnen ze hier relatief goedkoop overnachten en eten. Wij zijn geen echte Pelgrims maar dit is wel helemaal oneigenlijk gebruik van een onderkomen dat voor Pelgrims bedoelt is.
Het is vandaag goede vrijdag en er is om 21:30 een "Processione del Cristo Morto".
Hier de link naar ons beeldverslag van een wel heel bijzondere processie.

 

Op de achtergrond links zien we nog de laatste met sneeuw bedekte bergtoppen.

 Het uitzicht vanuit onze slaapkamer in Convento San Francesco.

Het avondeten in de Refter

 Na het avondeten worden door een Pater onze pelgrimspassen gestempeld en de commerciële reisleidster kijkt vol bewondering naar onze verzameling stempels. 

Als toegift bij onze stempels krijgen wij allebei een houten Tau. Het Tau-teken werd door Franciscus gebruikt om Gods zegen en vrede door te geven.

27-03-2016, Gambassi Terme - San Gimignano

Ontbijt in het cetrum van Gambassi Terme.

Pauze bij Azienda Agricola Luiano

Bedevaartskerk Santa Maria in Pancole.

Aan de horizon zien we San Gimignano met zijn torens al op een heuvel liggen.

Piazza Domo in San Gimignano.

Op de Piazza della Cisterna in San Gimignano.

26-03-2016, San Miniato Alto - Gambassi

Om klokslag 08:00 uur begint het ontbijt in Convento San Francesco. Was het eten gisterenavond
zeer uitbundig met meerdere gangen en verschillende soorten kaas en rode wijn, het ontbijt daarentegen is heel simpel. Koffie of thee en droog brood met jam. Werd er gisterenavond voor en na het eten nog hardop gebeden door de zes Paters, van morgen niets van dat alles. Blijkbaar vinden ook de Paters het niet nodig om onze Lieve Heer te bedanken voor zo'n karig ontbijt. Na het ontbijt willen we afrekenen en vragen aan een Pater waar we kunnen betalen. Dat moet volgens hem bij de Pater die over de financiën gaat, die hij wel even zal gaan halen. Na vijf tellen is hij alweer terug en zegt dat hij de bewuste Pater niet kan vinden, maar geen nood wij kunnen ook aan hem betalen. Wij overhandigen hem de verlangde 70,00 Euro, die hij onmiddellijk in zijn habijt stopt. Een bonnetje of een factuur krijgen we niet van hem, wel wenst hij ons nog een buon Camino.
Als we Convento San Francesco verlaten is het alweer prachtig zonnig wandelweer. Waren wij tot gisteren sinds onze start in Pontremoli maar 1 pelgrim tegengekomen, vandaag is het een drukte van je welste met rugzaktoeristen. Voor en achterons zien we zwaar bepakte mensen lopen. Even buiten San Miniato Basso halen wij de groep van 21 in die ook in het klooster hebben geslapen. Wij praten even met wat mensen en vernemen dat ze naar Chianni gaan. Dat is ook ons doel voor van daag en wij beginnen ons af te vragen waar al deze mensen een slaapplek vinden. Onderweg naar Chianni zijn geen overnachtingsmogelijkheden en ook in het gehucht Chianni zijn geen Hotels, Albergo's of B&B's, er is alleen een klooster met een Ostello voor Pelgrims. Dus snel bellen naar het Ostello en reserveren. De man aan de andere kant van de lijn zegt maar twee woorden: sono completo. Wij proberen hem nog tot andere gedachten te brengen door te zeggen dat wij twee heel oude pelgrims zijn uit Ollanda. Maar het mag niet baten, wij krijgen wel van hem twee telefoonnummers van Hotels in Gambassi waar we het maar moeten proberen. Hij voegt er wel nog aan toe, als de hotels ook vol zijn kunnen wij in het Klooster ergens op de grond slapen en wenst ons een buon Camino.
Op de grond slapen? Wij geven de voorkeur aan een comfortabel bed, maar moeten daarvoor doorlopen naar het ongeveer een uur verder gelegen Gambassi waar volgens ons boekje een hele serie overnachtingsmogelijkheden zijn. Rond het middaguur zijn we in het plaatsje Coiano waar, volgens een bord langs de weg, achter de kerk een picknickplaats is voor Pellegrini. Na het karige ontbijt hebben we best wel honger. Helaas hebben we onderweg het enige winkeltje gemist of het is er niet meer. In onze rugzakken zitten alleen nog maar twee appels en een pakje Tuc koekjes. Als we bij de Picknickplaats aankomen zitter er al een stuk of 12 mensen met grote rugzakken waaronder ook de 35 jarige Elisa Bechere uit Turijn die ons hartelijk begroet. De vrolijke en altijd met iedereen kwekkende Elisa was drie dagen geleden de eerste Pelgrim die we tegen kwamen. Sindsdien hebben wij elkaar onderweg iedere dag weer ergens ontmoet. Elisa loopt samen met haar kleine hondje Misses. Loopt samen is wat overdreven want ongeveer de helft van de tijd moet Elisa het kleine hondje dragen omdat het beestje niet meer vooruit wil. Anny is inmiddels dikke maatjes met Misses en mag haar aaien en knuffelen. Van mij wil Misses tot nu toe niets weten en als ik weer probeer om haar te aaien begint ze venijnig te keffen. Elisa en Misses hebben geen overnachtingsproblemen want Elisa heeft maanden geleden thuis al alle overnachtingen gereserveerd. Voor vanavond heeft ze gereserveerd in het Ostello in Chianni. Terwijl we uitrusteen en ons noodrandzoen aanspeken gaan we ook maar eens onze overnachting in Gambassi reserveren en beginnen bovenaan de lange lijst met mogelijkheden. Maar overal krijgen we bijna het zelfde antwoord, het is Pasen we zijn vol. Doorlopen naar de toeristenplaats San Gimignano waar veel hotels zijn is voor ons geen optie omdat we dan ruim boven de 40 km komen. Dat is voor een paar Ouden van Dagen te veel van het goede. Net als we weer verder willen lopen komt ook de groep van 21 aan en raak ik in gesprek met de leidster van de groep. Het is een van oorsprong uit Duisland afkomstige vrouw die al meer dan 25 jaar in Toscana woonachtig is. Ze vertelt heel entoesiast dat ze een aantal keren per jaar met een grote groep mensen op kleine gedeeltes van de Via Francigena onderweg is voor het Italiaanse reisbureau Walden (www.waldenviaggiapiedi.it) dat zich heeft gespecialiseerd in wandelvakanties. Ze loopt ook in Duitsland regelmatig met groepen Italianen over de ons niet onbekende Rheinsteig. De overnachtingen voor de 21 mensen waarmee ze nu op de Via Francigena onderweg is heeft ze al maanden terug gereserveerd. Als ik haar aanspreek op het feit dat ze op de Via Francigena als commerciële organisatie gebruik maakt van overnachtingsfaciliteiten die toch eigenlijk bedoeld zijn voor echte Pelgrims heeft ze opeens geen tijd meer en is het geprek ten einde. Dan lopen wij maar weer snel verder richting Chianni. Onze route loopt door vrijwel onbewoond gebied over voornamelijk onverharde wegen met links en rechts vaak schitterende vergezichten. Ongeveer 1 km voor het gehucht Chianni en het daar gelegen klooster komen wij geheel onverwacht links van de weg een bar tegen. Een geschenk uit de Hemel!
Wij nemen ons uitvoerig de tijd voor een dik stuk gebak met cappucino en een glas bier na. Net als we aan het betalen zijn komt de groep van 21 langs. Wij lopen achter hun aan en al snel zien wij links van de weg het grote kloostercomplex liggen. Als we bij het klooster zijn gaat de hele groep linksaf en als een aantal mensen zien dat wij doorlopen vragen ze verbaasd waar wij slapen. Als wij zeggen dat wij dat nog niet weten kijken ze ons ongelovig aan en wensen ons nog een goede voortzetting van onze Camino. Wij hebben definitief besloten om nog minimaal een klein uurtje door te lopen tot Gambassi waar een Tourist Information is. Als we daar aankomen is het eerste wat de jonge dame achter de balie tegen ons zegt dat het Pasen is en daardoor erg druk. Ze begint een lijst met overnachtingsadressen te bellen in en rond het centrum van Gambassi, maar dat blijkt na een kwartier een vruchteloze onderneming. Dan heeft ze nog een lijst met Agri Turismo bedrijven, maar die liggen allemaal ver buiten het centrum. Wij vragen het meisje om dan maar bij de dichtstbijzijnde te beginnen met bellen. Ook dat lijkt op niets uit te lopen, tot ze op een afstand van 3 km buiten Gambassi een mevrouw aan de lijn heeft die een appartement heeft dat niet bezet is. Maar de vrouw wil eigenlijk nog geen gasten ontvangen omdat ze zelf net terug is van vakantie en het bed in het appartement is nog niet opgemaakt. Pas als het meisje zegt dat het twee Nederlandse Pellegrini zijn die dringend een slaapplek nodig hebben gaat de vrouw akkoord en wil ze ons zelfs met de auto komen ophalen. Tien minuten later stappen wij voor de Tourist Information in de auto van een vrolijke mevrouw die zo snel spreekt dat we haar nauwelijks kunnen volgen. Wij begrijpen dat ze zelf net terug is van een reis naar Cuba en dat er iets is met het bed maar van de rest van haar verhaal blijft voor ons wazig. We zijn blij als ze voor een groot woonhuis stopt waar haar man ons al staat op te wachten en ons hartelijk welkom heet. Na het beantwoorden van de gebruikelijke vragen waar we vandaan komen en waar we de Via Francigena zijn begonnen gaan we samen met de man en de vrouw naar het aan de zijkant van het huis gelegen appartement dat een eigen ingang heeft. Het appartement is ruim en zeker voor 4 of 6 mensen geschikt. Als we in de slaapkamer komen blijkt inderdaad dat het bed nog niet is opgemaakt. De vrouw begint onmiddellijk dekens, lakens en slopen uit de kast te halen en Anny helpt haar met het opmaken van het bed. De dames hebben er plezier in en ze werken samen alsof ze nooit anders gedaan hebben. Ondertussen vertelt de man dat hij 15 hectaren rode druiven heeft en ook veel olijven waarvan hij zelf olie maakt. Omdat er in de directe omgeving geen mogelijkheid is om iets te eten wil de man ons om 19:00 uur naar het centrum van Gambassi brengen. Dat aanbod slaan we niet af en om klokslag 19:00 uur staat de man met de auto voor de deur van ons appartement en brengt ons naar een Pizzeria in Gambassi. Hij wil ons ook weer komen ophalen, maar dat vinden wij niet nodig. Wij eten uitbundig en om even na 21:30 uur lopen we gewapend met twee zaklantaarns over een pikdonkere weg op zoek naar onze Agri Turismo Arena di spiersa.

24-03-2016, Lucca - Fucecchio

Na een zeer goed ontbijt komt de eigenaar van Hotel Stipido om 8:00 uur persoonlijk afscheid van ons nemen en wenst ons wel 10 keer een buon camino. Het weer is prachtig.  Onze route is verre van prachtig.  We moeten veel over of langs asfaltwegen lopen. Om 12:00 uur zijn we in Altropascio waar een aantal overnachtings mogelijkheden zijn. Omdat het nog zo vroeg is besluiten wij om door te lopen naar het bijna 20 km verder gelegen Ponte a Cappiano waar volgens ons boekje alleen een Ostello is om te overnachten. De route blijft weinig inspirerend en we lopen langs relatief drukke wegen. Buiten de nog steeds met sneeuw bedekte hogere bergtoppen aan de horizon is er niet veel te zien. Gelukkig gaat het laatste stuk van de route weer door een bosgebied en moeten we zo waar hier en daar nog een klimmetje overwinnen. Tegen 18:00 uur zijn we in Ponte a Cappiano en als we richting het Ostello lopen lijkt het wel of we in Afrika zijn. Wij krijgen het bange vermoeden dat er in het Ostello een opvang is voor vluchtelingen. Wij gaan een Pizzeria binnen en vragen aan de man achter de bar of er in Ponte a Cappiano een B&B, Albergo of Hotel is. Hij schudt wel 10 keer met zijn hoofd van nee. Er is volgens hem alleen maar een Ostello en hij kijkt zeer bedenkelijk als hij dit zegt. Dan begint zich een man en vrouw, die bij  de bar aan een tafeltje zitten, met het gesprek te bemoeien. We kunnen volgens hen de Ostello maar beter links laten liggen en naar Albergo Campagne gaan in Fucecchio. Voorzichtig vragen we hoe ver dat nog is. Volgens de vrouw zijn het ongeveer 2 km, maar daar moeten we ons maar niet bezorgd over maken. Ondertussen heeft de man al iets te drinken voor ons geregeld en moeten we plaats nemen aan het tafeltje. Ze zijn zeer geïnteresseerd in onze ervaringen op de Via Francigena en vragen ons het hemd van het lijf. Als we rond 18:30 uur opstaan en aangeven dat we moeten vertrekken willen we de Albergo in Fucecchio nog voor het donker bereiken worden we terug op onze stoelen geduwd. We hebben volgens de vrouw vandaag al genoeg gelopen en ze gaat thuis de auto halen.Tien minuten later staat ze met de auto voor de Pizzeria en brengen de man en de vrouw ons naar de Albergo. Ze gaan mee naar binnen en geven de eigenaar van de Albergo de opdracht dat hij goed voor ons moet zorgen want we zijn "Pellegrini". De man en de vrouw willen absoluut niets aannemen voor de door hun geleverde service. Het afscheid van de man en de vrouw is van een hartelijkheid alsof we elkaar al 60 jaar kennen. Ze wensen ons alle goeds op het vervolg van onze Camino en we moeten de groeten doen aan il Pape. Ook de eigenaar van de Albergo legt ons in de watten en we sluiten de lange dag af met een heerlijke maaltijd. Moe maar voldaan gaan we na 38, 4 km, waarvan 2 km met de auto, naar bed.

22-03-2016, Pietrasanta - Valpromaro

Na het Italiaanse ontbijt bij een Pizzeria in Pietrasanta gaan we om 8:30 uur gepakt en gezakt op weg naar het dorpje Valpromaro. Het is een afwisselende route met hier en daar een venijnig klimmetje. Wij lopen vandaag regelmatig over asfaltwegen waarop het symbool van de Via Francigena, de pelgrim met wandelstok en rugzak, is geverfd. Iets voorbij Camaiore komen we langs een bronsgieterij.  Rondom het bedrijf staan talloze levensgrote paarden uit brons die schitteren in de zon. Vanaf de bronsgieterij begint de klim naar de Montemagno. Als we boven aankomen is het volgens ons de hoogste tijd voor een cappuccino. Maar beide restaurants op de Montemagno zijn gesloten zodat we genoegen moeten nemen met een slok water uit de rugzak. Het is 16:00 als we aan de 5 km lange afdaling naar Valpromaro beginnen. In Valpromaro en omgeving is geen B&B, Albergo of Hotel zodat we onze toevlucht zoeken in het speciaal voor pelgrims ingerichte Casa del Pellegrino in Valpromaro. We worden hartelijk welkom geheten door Mario. Nadat Mario onze namen genoteerd heeft en waar we onze Pelgrimstocht zijn begonnen worden wij door hem verwend met thee, koejes en cake.  We zijn vandaag de enigste "pelgrims" en hebben een kamer met 8 stapelbedden helemaal voor ons alleen. Volgens Mario kunnen in de voormalige pastoorswoning, met een beetje passen en meten, wel 40 pelgrims een slaapplekje vinden. Het huis is eigendom van de parochie en wordt gerund door vrijwilligers. Mario die gepensioneerd is en woonachtig is in de buurt van de Zwitserse grens in Lombardia is ook vrijwilliger en speelt nu 14 dagen voor gastheer. Mario heeft als hobby koken en hij wil vanavond een maaltijd voor ons op tafel toveren. Of Mario goed kan koken weten we nog niet, dat hij goed kan eten is overduidelijk.  Als je om Mario heen moet lopen ben je wel even bezig. Ondanks zijn gigantische omvang is Mario als Pelgrim vanaf zijn woonplaats naar Rome en naar Santiago de Compostella gelopen. In Japan heeft hij zelfs een Pelgrimstocht gemaakt langs meer dan 80 tempels. Om klokslag 19:30 geeft Mario het sein dat we in de keuken aan tafel moeten plaats nemen. Mario serveert ons een drie gangen menu alsof we in een 5 sterren hotel onze intrek hebben genomen. Als we aan gang drie bezig zijn kondigt Mario voorzichtig aan dat meneer pastoor nog even langs komt om een praatje met ons te maken. Als Anny bijna klaar is met de afwas gaat de keukendeur open en verschijnt er een jonge pastoor op het toneel. Hij stelt zich voor en begint te vertellen dat hij niet met lege handen gekomen is, maar drie verrassingen voor ons heeft meegenomen. Nadat hij gevraagd heeft waar we vandaan komen komt hij met verrassing nr. 1 op de proppen. Wij krijgen allebei een rood plastic polsbandje met het opschrift "Casa del Pellegrino Valpromaro". Wij doen ons best om zo blij mogelijk te kijken. Voor verrassing nr. 2 moet meneer pastoor zich even terug trekken in het kleine kantoortje van Mario. Na ongeveer 10 minuten komt meneer pastoor weer terug in de keuken en houdt hij iets op zijn rug. Wij moeten naast elkaar gaan staan en dan begint de jonge pastoor met een toespraak waar maar geen einde aan wil komen. Het meeste verstaan we niet, wel dat wij in het jaar 2016 Pelgrim nr. 51 en 52 zijn die in Casa del Pellegrino in Valpromaro te gast zijn geweest. Als de pastoor eindelijk aan het eind is van zijn lofzang haalt hij als een soort tovenaar zijn handen achter zijn rug vandaan en houdt hij twee blaadjes omhoog. Volgens de pastoor iets heel bijzonders. Wij krijgen allebei met veel officieel vertoon een certificaat uitgereikt  dat wij Pelgrim nr. 51 en Pelgrim nr. 52 zijn. Wij doen ons uiterste best om nog blijer te kijken dan bij de polsbandjes. Meneer pastoor kan zijn geluk niet op dat hij ons zo blij heeft gemaakt. Hij vraagt ons of we verrassing drie ook nog willen. Ons blijft weinig anders over dan heel hard "si, si" te roepen. Dan zegt de Pastoor als klap op de vuurpijl, verrassing nr.3 is dat we samen bidden dat jullie pelgrimstocht goed mag verlopen. Dan begint hij met een gebed waarin onze namen genoemd worden. Wij prevelen maar wat mee en als de Pastoor aan het einde van zijn latijn is worden wij gezegend. Ons kan niets meer gebeuren, wij kunnen morgen zonder te kijken de drukste straat oversteken....

23-03-2016, Valpromaro - Lucca

Om 06:45 klopt Mario op de deur van onze slaapzaal met de vraag of we thee of koffie willen. Om zeven uur zitten we in de keuken aan het door Mario klaar gezette ontbijt. Gisteren kreeg Mario van ons 5 sterren voor het avondeten. Voor het ontbijt moet Mario minimaal 3 sterren inleveren. Het is voor Nederlandse begrippen karig. Eigen schuld dikke bult, hadden we zelf maar iets te eten mee moeten nemen. Wij nemen afscheid van de zeer gastvrije en vriendelijke Mario en om 7:30 uur zijn we al aan de wandel. Om 11:15 uur komen wij via bospaden en kleine asfaltwegen aan in Pont San Pietro waar we ons een cappuccino gunnen.Van hieraf kunnen we over een rustige onverharde weg op ons gemak langs de rivier de Serchio richting Lucca lopen. Als we om 12:30 door de noordelijke stadspoort, de Porta Santiago Donato Lucca binnen lopen komen we in een totaal andere wereld. Groepen toeristen sjokken achter reisleiders die bordjes omhoog houden zodat ze herkenbaar zijn. De prijzen zijn binnen de stadsmuren van Lucca ca. 200% hoger dan er buiten. Op de mooie Piazza Amfiteatro eten we iets en de hogere prijzen nemen we maar voor lief. Als Anny tijdens het betalen, als een volleerde accountant, het bonnetje controleert blijkt dat de berekende prijzen voor de gerechten een stuk hoger zijn dan op de menukaart staat. Als wij dit bij de ober reclameren volgt de ingestudeerde verbaasde reactie dat het een vergissing is. Als ook de mensen uit Denemarken, aan het tafeltje naast ons, het zo even betaalde bonnetje dan maar eens grondig bekijken moet de "acteur" ook hier zijn toneelstukje opvoeren en geld teruggeven. De familie list en bedrog is hier goed vertegenwoordigd. Snel weg hier! Ruim 1 km buiten het oude ommuurde centrum van Lucca overnachten wij prinsheerlijk in hotel Stipino. Wij eten vorstelijk in de Pizzeria er tegenover en dat allemaal voor heel normale prijzen en de berekende prijzen kloppen ook nog.

Als je snel rijk wilt worden door toeristen op te lichten dan begin je zelf een zaak in het oude centrum Lucca.

21-03-2016, Marina di Massa - Pietrasanta

Al we om 6:30 wakker worden regend het nog steeds pijpenstelen. Daarom draaien we ons nog maar een keer om. Om 8:30 zitten we aan het ontbijt en wat we gisteren al dachten, we zijn de enigste gasten. De beheerders van de mooie B&B, die maar 200 meter van het strand ligt, klagen dat het vanaf januari zulk koud weer is geweest met zoveel regen dat gasten wegbleven.   Als wij naar buiten kijken zien we dat het vandaag gelukkig wat opklaart. Als we om even na 9:00 uur vertrekken is het zo goed als droog. We lopen richting Middellandse Zee en op het strand realiseren wij ons dat we vanaf de Grote Sint Bernard, met een hoogte van 2478 meter,  nu zeeniveau hebben bereikt. Omdat de lucht landinwaarts nog
steeds heel donker kijkt besluiten wij om de route voor vandaag aan te passen en eerst ca.10 km het fiets/wandelpad langs de kustweg te volgen en pas daarna landinwaarts naar Pietrasanta te lopen. Langs de kustweg is het een eindeloze rommelige aaneenschakeling van campings, pizzeria's en strandtenten.  Na 10 km zijn we hier wel op uitgekeken en we zijn blij dat we het binnenland in kunnen wandelen, temeer het weer daar nu ook volledig is opgeklaard. Pietrasanta, ons doel voor vandaag, ligt aan de voet van de Apuanische Alpen waarvan op de hoogste toppen nog een flink pak sneeuw ligt. Als we om 16:15 uur Pietrasanta binnen wandelen is het inmiddels heerlijk zonnig weer. We vinden midden in het oude centrum snel een mooie kamer. Op een terras langs de uit 1400 stammende bezienswaardige Dom gunnen we ons een heerlijk koel glas bier.

20-03-2016, Sarzana - Marina di Massa

Na een dag rust en het innemen van de nodige zakjes "wonderpoeder" van de Farmacia in Villafranca gaat het met Anny iets beter en wil ze vandaag proberen om de etappe naar Marina di Massa gedeeltelijk te lopen. Na een voor Italiaanse begrippen goed ontbijt starten wij om 08:30 uur. Met een hoogteverschil van maar ca.170 meter is het voor iemand die 100 % fit is een tamelijk gemakkelijke etappe. Voor Anny blijft het afzien. Via een afwisselend traject zijn we om 12:00 uur in luni waar we in een restaurant een panini eten. In de buurt van Luni is een groot terrein met archeologische opgravingen. De vondsten van de opgravingen gaan terug tot in het stenentijdperk. Niet ver van Luni vandaan komen wij door de plaats Carrara die wereldwijde bekendheid geniet vanwege de witte marmor die hier gedolven wordt. Tot het jaar 608 na Christus zijn er bewijzen dat wit marmor uit Carrara ook voor grote bouwwerken in Rome werd gebruikt. In Carrara is bijna alles uit wit marmor. Niet alleen grote beelden, en abstracte kunstwerken maar ook trottoirbanden en stoeptegels zijn uit wit marmor. Even voor 3 uur gaan we in Carrara een grote bar binnen omdat we zin hebben in een cappuccino. Het is heel druk in de bar en we zijn  amper binnen als alle gordijnen worden dicht gemaakt. Op twee grote projectieschermen wordt de voetbalwedstrijd Juventus tegen Torino weergegeven. Om klokslag 15:00 uur is de aftrap en breekt de hel los in de bar. Er zijn zowel Juventus als Torino supporters aanwezig. Zaten ze voor de wedstrijd nog gezellig  samen aan een tafeltje iets te drinken,  nu vliegen ze bij een overtreding van een Juventus speler elkaar zowat luid schreeuwend in de haren. En wij zitten er middenin.  Snel naar buiten waar wij onze weg vervolgen naar Marina di Massa.  Als we Carrara verlaten komen we langs verschillende Marmor verwerkende bedrijven waar blokken wit marmor liggen van gigantische afmetingen. Als we Marina di Massa naderen worden de woken boven ons steeds donkerder en vallen er al enkele regendruppels. Bij een Pizzeria hangt een bordje met het opschrift "camere". Maar we zijn niet welkom want de kamers zijn volgens de Pizzabaas nog niet gepoetst. Hij verwijst ons door naar zijn vriend die een Hotel heeft ongeveer 1 km verder. Als we daar aankomen zit er een grote ketting met hangslot op de poort en alle rolluiken zijn potdicht. Dan maar door naar het nog zeker 3 km verder gelegen centrum van Marina di Massa. We lopen langs een aaneenschakeling van campings. De  een ziet er nog verwaarloosder uit dan de ander. Als we het centrum van Marina di Massa naderen begint het steeds harder te regen. Bij een oude villa zien we een bord " B&B  Kelly". Aan het einde van de oprit geeft onze GPS  27, 4 km aan. Als we aanbellen worden we gelukkig hartelijk ontvangen. 

Zelfs de schoenen zijn in Carrara van wit marmor.

19-03-2016, Aulla -Sarzana

Anny heeft nog steeds veel last van de ontstoken urinewegen. Voor de etappe naar Sarzana, met ongeveer 600 meter klimmen en 700 meter afdalen, moet je fit zijn. Daarom hebben wij besloten dat Anny vandaag met de trein of de bus naar Sarzana gaat. Omdat de telefoon van Anny niet werkt spreken wij om 17:00 af bij de Dom in Sarzana.  08:15 nemen we afscheid van elkaar en begin ik aan een schitterende wandeling. Als ik vanaf ons hotel na ongeveer anderhalve kilometer de brug over de rivier de Aulella oversteek gaat het pittig omhoog. Met ongeveer 15 graden is het ideaal wandelweer. Ondanks dat het niet zo warm is laat ik in de loop van de dag zo hier en daar op de route toch wel wat zweetdruppels achter. Maar de inspanning is meestal de moeite waard. Ik kom door de bergdorpjes Bibola en Vecchietto waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Het hoogste punt van de route is met 528 meter het punt met de naam  Quadro Strada. Inderdaad komen hier 4 onverharde wegen bij elkaar. Verder is hier niets te zien of het moeten de groene, gele of rode partronenhulzen zijn waarvan er hier honderden liggen. Een paar meter verder ligt langs de bosweg een totaal uitgebrand en verroest autowrak. Helaas is ook dit Italië. Snel verder naar het prachtig op een heuvel gelegen dorpje Ponzano waar ik een tijdje ronddool door een  wirwar van smalle steegjes, trappen en onderdoorgangen. In de plaatselijke Circolo investeer ik 1 euro in een heerlijke cappuccino. Om even na 16:00 uur loop ik door de stadspoort Sarzana binnen. Als ik op het centraal gelegen Matktplein even rondkijk zie ik plotseling Anny voor een etalage van een winkeltje staan. Op een bankje op het markplein hebben we elkaar veel te vertellen. Anny was met de trein al voor 11:00 uur in Sarzana. Ze heeft al een B&B voor ons geregeld en is heel heel enthousiast over de vele kleine winkeltjes die er in de eeuwen oude straatjes van Sarzana te vinden zijn. Samen bezoeken we nog de Dom, stillen onze honger in een tegenover gelegen restaurantje en gaan om 20:00  naar onze bij het Station gelegen B&B.

18-03-2016, Villafranca - Aulla

Anny heeft vannacht heel slecht geslapen. Ze heeft last van een infectie van de blaas en/of urinewegen en ze moet zowat ieder kwartier naar de wc. Gisteren waren er al de eerste vervelende symptomen. Na het ontbijt gaan we in Villafranca op zoek naar een Farmacia. Die hebben we in het centrum snel gevonden. We worden vriendelijk begroet door een jonge dame die vraagt wat ze voor ons kan doen. En dan beginnen de problemen. Wat is infectie van de urinewegen in het Italiaans? Ik probeer het probleem met gebaren in de schaamstreek duidelijk te maken. De jonge dame achter de toonbank kijkt mij bedenkelijk aan en denkt waarschijnlijk dat ik haar een oneerbaar voorstel doe. Ze roept een mannelijke collega en die begrijpt het probleem gelukkig vrij snel en roept " infezione urinaria". Er zijn volgens hem twee oplossingen. Een antibiotica kuur of een middel op natuurlijke basis. Anny kiest voor het middel op natuurlijke basis dat je in water moet oplossen. Als ze de farmacia verlaat staat de blaas gevoelsmatig al weer op springen en gaat ze in draf naar een nabijgelegen bar. De Via Francigena route naar Aulla gaat grotendeels door het bos. Zowat iedere 500 meter moet Anny een noodstop maken vanwege de "infezione urinaria". Het is een mooie route met regelmatig uitzicht op de imposante met sneeuw bedekte toppen van de Appenijnen. Maar voor Anny is het door de "infezione urinaria" voornamelijk heel erg afzien. Als we tegen 17:00 uur Aulla bereiken is het kleine hotelletje dat we hadden uitgezocht dicht wegens vakantie. Dan maar heel snel naar het grote hotel Demy want Anny heeft dringend behoefte aan een wc en een bed.

17-03-2016, Pontremoli - Villafranca

Vandaag willen wij Villafranca bereiken. Voor de route zijn er verschillende opties. Er is o.a. een gemakkelijke mogelijkheid om de fietsroute door het dal te volgen. In het boek "Belofte Ingelost", van onze oud dorpsgenoot Marcel Tinnemans, lezen wij dat Marcel hier de originele route van de Via Francigena heeft gevolgd. Wij volgen zijn advies op omdat ook te doen. Na een kleine kilometer vanaf het station van Pontremoli komen wij langs een kerk. Als we even stilstaan om het bouwwerk te bewonderen worden we aangesproken door een oudere man. Hij wil ons heel graag de kerk van binnen laten zien. Terwijl de man onophoudelijk praat lopen we met hem mee de kerk in. We worden overspoeld met feiten en jaartallen. Ongeveer bij iedere steen waarmee de kerk gebouwd is vertelt de man een verhaal. Na een halfuur zijn we duizelig van alle feiten en jaartallen. De man loopt over van enthousiasme en het lijkt een eindeloze excursie te worden. We proberen de goede man, in ons beste Italiaans, taktvol duidelijk te maken dat we nog voor het donker wordt Villafranca willen bereiken. Met bijna een uur vertraging vervolgen wij, met hoofdpijn van alle feiten en jaartallen, onze wandeling.
Het is een prachtige route door middeleeuws aandoende dorpjes en gehuchten en door mooie bosgebieden. Aan de horizon zien wij de heledag de met sneeuw bedekte toppen van de Appenijnen. Om 17:15 komen wij in Villafranca aan bij Albergo Manganelli. Als eerste verwennen wij ons met een Birra Moretti in het avond zonnetje op het terras. Na het avondeten zoeken wij snel ons bed op want we zijn al sinds vanmorgen 03:45 op de been.

17-03-2016 Vervolg

Om 03:45 schrikken wij wakker van onze eigen wekker. Om 05:00 staan wij al op het station van Verbania-Pallanza.  In de tochtige trein naar Milano Centrale is het ijzig koud. Gisteren zijn in Viggiona nog enkele centimeters sneeuw gevallen. Maar de komende dagen wordt het warmer en volgens de weersvoorspelling mogen wij voor de komende 4 dagen in Toscane goed wandelweer verwachten. Om even over half zes stappen we in Milaan in de heerlijk verwarme  trein nr. 2037 die ons in ruim drie uur naar Pontremoli brengt. Hier zijn we 11 maanden geleden gestopt wegens een noodweer met hevige regen en hagelbuien. Nu schijnt er gelukkig een heerlijk zonnetje als we om 09:50 in Pontremoli uit de trein stappen. Na deze lange zit beginnen wij direct aan het vervolg van onze wandeltocht richting Rome.