20-10-2017, La Storta - Vaticano

Om 7:45 trekken wij het tuinhek van onze B&B achter ons dicht. Het is nog schemerig en behoorlijk nevelig. Het stinkt naar uitlaatgassen. Wij moeten een flink stuk langs de Via Cassia lopen. Meestal is er een trottoir of wat er voor door moet gaan, maar op een aantal plaatsen moeten we over de weg lopen en komen de auto's akelig dichtbij. Bij een Farmacia slaat Anny een nieuwe voorraad pleisters in voor haar blaren. De eerste gelegenheid om de Via Cassia te verlaten grijpen wij met twee handen of beter gezegd met twee voeten aan en we lopen lekker rustig door het natuurgebied Riserva Naturale dell 'Insughereta. Op een bank in het park rusten we even en eten nog wat voorverpakte koekjes van het ontbijt. Als wij een uur later het park verlaten en weer in de bewoonde wereld komen gunnen wij ons bij de eerste de beste bar een cappuccino. Daarna lopen wij door woon- en winkelstraten richting het Riserva Naturale Monte Mario. Onderweg houden wij nog even pauze op een bank in een klein parkje met speeltoestellen voor kinderen. Via een poort komen wij in het lekker rustige Riserva Naturale Monte Mario. Na een klein klimmetje hebben wij een prachtig uitzicht over een groot gedeelte van Rome. De St. Pieter en het Vaticaan kunnen wij nog niet zien. Als wij weer een stuk verder lopen ontmoeten we bij een uitzichtpunt een wielrenner die woonachtig is in Rome. Hij vertelt entoesiast over verschillende grote bouwwerken, waaronder o.a. het Olympisch Stadion, die je van hieraf kunt zien. Bij het afschheid wenst de wielrenner ons nog een "buon camino" en als wij nog ruim een kilometer verder lopen zien wij voor het eerst de grote koepel van de St. Pieter aan de horizon. Nu realiseren wij ons dat er snel een einde komt aan ons wandelavontuur richting Rome. Vanaf de Monte Mario dalen wij in serpentines, over een met dikke keien geplaveide weg, af naar de Via Angelica. Nu is het nog ongeveer 2 KM steeds rechtdoor tot aan het Vaticaan. Hoe dichter wij het Vaticaan naderen des te drukker en hektischer wordt het verkeer. Op 500 meter voor het St. Pietersplein rust Anny nog even uit op een bankje omdat ze weer flink last heeft van stekende pijn in haar onderrug. Na 10 minuten rustpauze beginnen wij aan de de laatste loodjes en plotseling staan we midden op het St. Pietersplein. We zijn blij dat we heelhuids zijn aangekomen maar ook een beetje treurig dat er een einde is gekomen aan ons prachtige en interessante  wandelavontuur richting Rome. Het onderweg zijn was voor ons het belangrijkste en niet zozeer het aankomen op het St. Pietersplein in Rome. Te meer omdat wij Pape Francesco nergens kunnen ontdekken. Heb je meer dan 1000 KM naar het St. Pietersplein  gelopen en dan laat die dekselse Francesco het afweten. Net als wij besluiten om op een terras onze teleurstelling met een koel glas bier weg te spoelen ontdekt Anny toch nog bekende gezichten op het St. Pietersplein. Het zijn voor haar heel bekende gezichten en even denkt Anny dat ze aan het hallucineren is. Als het tot haar doordringt dat het allemaal werkelijkheid is slaat de emotie toe. Tranen van vreugde rollen over haar wangen als ze Joyce, Roy, Puck en Kim in haar armen sluit. Deze verrassing had Pape Francesco niet kunnen overtreffen. Als alle emotie een beetje gezakt is gaan we samen naar ons gezamenlijke appartement met de toepasselijke naam "Domus Anna" (domus is latijn voor huis). Puck heeft gisteren al het hele appartement versierd met o.a. slingers, blonnen en oude foto's van de jarige Oma. Zelfs het WC-papier is aangepast aan de ronde leeftijd van Oma Anna. Als iedereen gewassen is sluiten we deze bijzondere dag af met een feestelijke maaltijd in een door het "welkomst comité " met zorg uitgekozen restaurant. Een beter einde kon de laatste etappe van onze wandeling over de Via Francigena vanaf de grote St. Bernhard naar Rome niet krijgen.