Om 7:30 zitten wij in de deftige huiskamer van B&B tre Olivi aan een ontbijt met een enorme variëteit aan mierzoet gebak. Wij krijgen visioenen van een bruine volkoren boterham met kaas, ham, appelstroop of desnoods pindakaas. Het leven van een pelgrim is bikkel hard. Even voor 8:00 uur zijn we start klaar en we liggen nog volledig op schema. Maar dan slaat Anny alarm. Ze is haar etui met de zonnebril op sterkte kwijt. En dan begint een zoektocht die zijn weerga niet kent. De rugzak wordt wel 10 keer volledig uit en weer ingepakt. Kasten en lades die we helemaal niet gebruikt hebben worden toch minutieus onderzocht. Kortom onze luxe kamher en badkamer worden helemaal overhoop gehaalt. Allemaal zonder resultaat, het etui blijft spoorloos. Wanneer heb je de zonnebril het laatst gebruikt? Ja, ja ik denk dat ik hem gisteren niet meer op had toen we een kijkje namen in de kerk van Monterosi want daar was het zo donker... Dan krijg ik een zeer zeldzaam helder moment en kijken wij naar de foto's die ik gisteren gemaakt heb.
Op de foto gemaakt bij de bar in Monterosi zien we het etui op het tafeltje langs het bier liggen. Dan maar terug naar de bar en daar vragen of ze het etui met de zonnebril hebben gevonden. Om 8:30 nemen we afscheid van onze sympathieke gastvrouw. Zonder rugzak ren ik in draf naar de bar helemaal aan andere kant van Monterosi. Nog helemaal buitenadem vraag ik aan de barman naar het brillen etui. Hij haalt zijn schouders op en verwijst mij naar het meisje dat gisteren namiddag bardienst had. Dat lieve meisje is nu met grote plastic handschoenen aan de herentoiletten aan het schoonmaken. Dat komt goed uit want daar mag ik naar binnen. Boven de urinoirs met chloorlucht laat ik haar de foto van het brillen etui op mijn telefoon zien. Ze kijkt ongeïnteresseerd naar de foto en zegt dat de tafel leeg was toen we gingen. Ze gaat weer snel verder met haar belangrijk reiniginswerk en dompelt haar toiletborstel in een emmer met chloor en maakt met die zelde borstel gebaren dat ik in de weg sta. Ik breng mij in veiligheid en in draf ga ik weer terug naar Anny die denkt dat ik een grapje maak als ik buitenadem zeg dat ik geen zonnebril bij me heb. Pas om even na 9:00 uur gaan wij definitief oppad met alweer stralend weer. In het begin gaat de route langs een grote weg maar er is gelukkig een separaat paadje aangelegd voor voetgangers. Als wij de grote weg verlaten gaat het over veldwegen langs hazelnoot plantages en weilanden. De via Francigena loopt langs het Parco Valle del Treja. Nieuwsgierig lopen wij langs de rivier de Treja een stuk het park in. Er zijn verschillende kleine watervallen en het is er sprookjesachtig mooi. Als wij een paar banken tegenkomen besluiten we even te rusten en iets te eten. Jammer dat Pape Francesco op ons wacht anders waren wij heel graag verder gelopen langs de rivier de Treja door het Parco Valle del Treja. Wij moeten weer een stuk terug naar de Via Francigena die ons naar Rome moet brengen. Als we weer bij de Via Francigena aankomen zit er een vrouw met een grote rugzak langs de weg. Ze is uit Amerika en ze is ook aan de Via Francigena begonnen op de grote Sint Bernhard. Als ze hoort dat wij uit Holland komen is haar eerste vraag of wij het echtpaar van de video's zijn. Niet alleen in Australië en Canada maar ook in Amerika zijn we blijkbaar " very famous persons". Straks vragen ze op het St. Pietersplein nog: Wie is die man met dat rare petje naast Anny en Hub? Ohhhh dat is Francesco.... Het moet allemaal niet gekker worden. Wij lopen snel door voor dat de Amerikaanse ons om een foto met handtekening vraagt. We komen weer op een stuk zeer stoffige grindweg die we regelmatig moeten delen met een auto. De meeste auto's rijden rustig maar soms zijn er chauffeurs waar Max Verstappen, wat snelheid betreft, nog iets van kan leren. Dan ontstaan er bijna ondoordringbare stofwolken waar je zowat tegenaan kunt leunen zonder om te vallen. Hier moeten wij met Pape Francesco eens een hartig woordje over praten. De pelgrimsweg naar Rome moet autovrij worden! Van de andere kant is het een Godsgeschenk dat wij ons ergens aan kunnen ergeren want dat leid af van pijnlijke voeten vol blaren en vooral van rugpijn. Ondanks de afleiding is het, ruim 1 KM voor het op een heuvel gelegen Campagnano di Roma, bijna einde oefening voor Anny. De pijn is ondraaglijk en bij een brug over een beekje is er een acute noodstop. Een kwartiertje zitten en twee paracetamols helpen net zoveel dat wij het historische centrum van Campagnano di Roma halen. Het laatste stuk omhoog is een lijdensweg. Bij de kerk van Campagnano di Roma rusten we weer even uit en gaan daarna naar de eerste de beste bar om iets te drinken. Op het terras voor de bar worden verwelkomt met: "Hello, Hello..nice to see you again" door onze Amerikaanse vriendin. Wij zitten amper komen de Canadees, de Australiër en nog twee Amerikaanse echtparen voorbij. Wij worden begroet als Hollywood Sterren en er ontstaat een file op het trottoir. Wij drinken snel onze cappuccino leeg en maken ons uit de voeten. Net buiten het oude centrum vinden wij een redelijke kamer in een Hotel. Nadat Anny even heeft uitgerust gaan we op een nabijgelegen terras een pilsje drinken. Avondeten doen we in ons Hotel. Het water en de wijn smaken veruit het beste. Er zijn van die dagen dat het allemaal niet zo meezit. Morgen is er weer een nieuwe dag! Wij zetten de wekker om 6:25 uur en willen om 7:00 uur vertrekken. Morgen willen we flink wat kilometers maken want Pape Francesco staat waarschijnlijk al een paar dagen naar ons op de uitkijk en hij zal zich wel afvragen wanneer we in Godsnaam eindelijk aankomen op het plein voor zijn stulpje.
Op de foto gemaakt bij de bar in Monterosi zien we het etui op het tafeltje langs het bier liggen. Dan maar terug naar de bar en daar vragen of ze het etui met de zonnebril hebben gevonden. Om 8:30 nemen we afscheid van onze sympathieke gastvrouw. Zonder rugzak ren ik in draf naar de bar helemaal aan andere kant van Monterosi. Nog helemaal buitenadem vraag ik aan de barman naar het brillen etui. Hij haalt zijn schouders op en verwijst mij naar het meisje dat gisteren namiddag bardienst had. Dat lieve meisje is nu met grote plastic handschoenen aan de herentoiletten aan het schoonmaken. Dat komt goed uit want daar mag ik naar binnen. Boven de urinoirs met chloorlucht laat ik haar de foto van het brillen etui op mijn telefoon zien. Ze kijkt ongeïnteresseerd naar de foto en zegt dat de tafel leeg was toen we gingen. Ze gaat weer snel verder met haar belangrijk reiniginswerk en dompelt haar toiletborstel in een emmer met chloor en maakt met die zelde borstel gebaren dat ik in de weg sta. Ik breng mij in veiligheid en in draf ga ik weer terug naar Anny die denkt dat ik een grapje maak als ik buitenadem zeg dat ik geen zonnebril bij me heb. Pas om even na 9:00 uur gaan wij definitief oppad met alweer stralend weer. In het begin gaat de route langs een grote weg maar er is gelukkig een separaat paadje aangelegd voor voetgangers. Als wij de grote weg verlaten gaat het over veldwegen langs hazelnoot plantages en weilanden. De via Francigena loopt langs het Parco Valle del Treja. Nieuwsgierig lopen wij langs de rivier de Treja een stuk het park in. Er zijn verschillende kleine watervallen en het is er sprookjesachtig mooi. Als wij een paar banken tegenkomen besluiten we even te rusten en iets te eten. Jammer dat Pape Francesco op ons wacht anders waren wij heel graag verder gelopen langs de rivier de Treja door het Parco Valle del Treja. Wij moeten weer een stuk terug naar de Via Francigena die ons naar Rome moet brengen. Als we weer bij de Via Francigena aankomen zit er een vrouw met een grote rugzak langs de weg. Ze is uit Amerika en ze is ook aan de Via Francigena begonnen op de grote Sint Bernhard. Als ze hoort dat wij uit Holland komen is haar eerste vraag of wij het echtpaar van de video's zijn. Niet alleen in Australië en Canada maar ook in Amerika zijn we blijkbaar " very famous persons". Straks vragen ze op het St. Pietersplein nog: Wie is die man met dat rare petje naast Anny en Hub? Ohhhh dat is Francesco.... Het moet allemaal niet gekker worden. Wij lopen snel door voor dat de Amerikaanse ons om een foto met handtekening vraagt. We komen weer op een stuk zeer stoffige grindweg die we regelmatig moeten delen met een auto. De meeste auto's rijden rustig maar soms zijn er chauffeurs waar Max Verstappen, wat snelheid betreft, nog iets van kan leren. Dan ontstaan er bijna ondoordringbare stofwolken waar je zowat tegenaan kunt leunen zonder om te vallen. Hier moeten wij met Pape Francesco eens een hartig woordje over praten. De pelgrimsweg naar Rome moet autovrij worden! Van de andere kant is het een Godsgeschenk dat wij ons ergens aan kunnen ergeren want dat leid af van pijnlijke voeten vol blaren en vooral van rugpijn. Ondanks de afleiding is het, ruim 1 KM voor het op een heuvel gelegen Campagnano di Roma, bijna einde oefening voor Anny. De pijn is ondraaglijk en bij een brug over een beekje is er een acute noodstop. Een kwartiertje zitten en twee paracetamols helpen net zoveel dat wij het historische centrum van Campagnano di Roma halen. Het laatste stuk omhoog is een lijdensweg. Bij de kerk van Campagnano di Roma rusten we weer even uit en gaan daarna naar de eerste de beste bar om iets te drinken. Op het terras voor de bar worden verwelkomt met: "Hello, Hello..nice to see you again" door onze Amerikaanse vriendin. Wij zitten amper komen de Canadees, de Australiër en nog twee Amerikaanse echtparen voorbij. Wij worden begroet als Hollywood Sterren en er ontstaat een file op het trottoir. Wij drinken snel onze cappuccino leeg en maken ons uit de voeten. Net buiten het oude centrum vinden wij een redelijke kamer in een Hotel. Nadat Anny even heeft uitgerust gaan we op een nabijgelegen terras een pilsje drinken. Avondeten doen we in ons Hotel. Het water en de wijn smaken veruit het beste. Er zijn van die dagen dat het allemaal niet zo meezit. Morgen is er weer een nieuwe dag! Wij zetten de wekker om 6:25 uur en willen om 7:00 uur vertrekken. Morgen willen we flink wat kilometers maken want Pape Francesco staat waarschijnlijk al een paar dagen naar ons op de uitkijk en hij zal zich wel afvragen wanneer we in Godsnaam eindelijk aankomen op het plein voor zijn stulpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten