Al voor 6:00 uur staan we naast ons stapelbed. Het is nog steeds warm op onze slaapzaal ondanks dat het humeur van Anny diep onder het vriespunt is. Ze heeft héél slecht geslapen en dat is te merken. Twee fietsers zijn al weg en de rest van het gezelschap is door het luidruchtige geknoter van Anny inmiddels ook klaar wakker. Al voor half zeven zitten we in een bar aan de cappuccino. De cappuccino doet wonderen want het humeur van Anny komt weer langzaam boven het vriespunt. Als we San Quirico d'Orcia verlaten komen we weer op een stoffige gravelweg. Er is al veel verkeer en iedere passerende auto zet ons in een grote stofwolk. Het moet hier nodig een keer regenen anders sterven wij in de Toscana nog aan stoflongen. In het kleine plaatsje Vignoni brengen wij een bezoek aan de Bagno Vignoni. Aan het warme water van de eeuwenoude thermaalbronnen worden allerlei wonderbaarlijk werkingen toegeschreven. Anny heeft spelenderwijs haar rechterhand in het wonderwater gehouden en haar goedkope ring van aluminium veranderde binnen enkele seconden in puur goud. Ook de aluminium wandelstokken van Anny zijn inmiddels van goud. Ook de zon staat weer als een gouden kegel aan het firmament. Als wij Bagno Vignoni om 10:00 uur verlaten is het alweer verschrikkelijk warm. Vooral Anny heeft last van de warmte, maar ook van de blaren aan haar voeten. Ze is vergeten om haar voeten in het wonderwater te houden. Onze route gaat op en af door het mooie maar tropisch hete Toscaanse land. Bijna ieder schaduwplekte gebruiken wij om een beetje af te koelen. Anny moet behoorlijk afzien en is dolblij als wij vanaf een heuvel onze B&B in Gallina zien liggen. Nu is het alleen nog maar afdalen, maar zelfs dat gaat door de vermoeidheid en de blaren nog maar zeer moeizaam. Om even voor 16:00 uur bellen wij aan bij de door ons geboekte B&B. De onhandige heer des huizes neemt de honneurs waar omdat zijn vrouw weg is. Eerst krijgen we kamer Giallo, dan kamer Rosso, daarna kamer Bianco en we eindigen weer in kamer Giallo. Wij vragen waar we in de buurt kunnen avoneten. Dat kan volgens de onhandige Kluns 100 meter verderop in het plaatselijke Ristorante. Omdat wij rammelen van de honger vragen wij aan de Kluns of we in het Ristorante om 18:00 uur terecht kunnen. Waarschijnlijk wel maar om 19:00 zeker. Wij verheugen ons al op een lekkere stevige warme maaltijd. Wij gaan eerst onder de douche om weer kilo's Toscanastof uit alle spleten en lichaamsopeningen te spoelen. Daarna even met knorrende magen op bed liggen en de benen en voeten een beetje rust gunnen. Om 18:30 gaan we met een beren honger naar het Ristorante. Het zijn geen 100 meter maar 300 meter. Als we bij het Ristorante aankomen is de ober de stoelen op het terras aan het opstapelen. Wij vragen hem voor een tafel voor twee. Een tafel voor twee? Het restaurant is volgens de verbaasde Ober iedere dag maar tot 17:00 uur open. Wij kunnen wel aan de bar nog snel iets drinken want de bar gaat om 19:00 uur dicht. Volgens de Ober is er in de verre omtrek nergens een restaurant en uiteindelijk wil hij ons, omdat we Pelligrini zijn, nog ieder een kleine panini maken. Al voor 20:00 uur liggen met nog steeds knorrende magen op bed. Soms zijn er van die dagen dat alles tegen zit. Als Anny in bed goed naar haar ring kijkt is deze weer uit aluminium. Morgen wil ze ook haar wandelstokken nog eens goed bekijken, daar is ze nu te moe voor. Het is in Toscana niet allemaal goud wat er blinkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten