Na het Italiaanse ontbijt bij een Pizzeria in Pietrasanta gaan we om 8:30 uur gepakt en gezakt op weg naar het dorpje Valpromaro. Het is een afwisselende route met hier en daar een venijnig klimmetje. Wij lopen vandaag regelmatig over asfaltwegen waarop het symbool van de Via Francigena, de pelgrim met wandelstok en rugzak, is geverfd. Iets voorbij Camaiore komen we langs een bronsgieterij. Rondom het bedrijf staan talloze levensgrote paarden uit brons die schitteren in de zon. Vanaf de bronsgieterij begint de klim naar de Montemagno. Als we boven aankomen is het volgens ons de hoogste tijd voor een cappuccino. Maar beide restaurants op de Montemagno zijn gesloten zodat we genoegen moeten nemen met een slok water uit de rugzak. Het is 16:00 als we aan de 5 km lange afdaling naar Valpromaro beginnen. In Valpromaro en omgeving is geen B&B, Albergo of Hotel zodat we onze toevlucht zoeken in het speciaal voor pelgrims ingerichte Casa del Pellegrino in Valpromaro. We worden hartelijk welkom geheten door Mario. Nadat Mario onze namen genoteerd heeft en waar we onze Pelgrimstocht zijn begonnen worden wij door hem verwend met thee, koejes en cake. We zijn vandaag de enigste "pelgrims" en hebben een kamer met 8 stapelbedden helemaal voor ons alleen. Volgens Mario kunnen in de voormalige pastoorswoning, met een beetje passen en meten, wel 40 pelgrims een slaapplekje vinden. Het huis is eigendom van de parochie en wordt gerund door vrijwilligers. Mario die gepensioneerd is en woonachtig is in de buurt van de Zwitserse grens in Lombardia is ook vrijwilliger en speelt nu 14 dagen voor gastheer. Mario heeft als hobby koken en hij wil vanavond een maaltijd voor ons op tafel toveren. Of Mario goed kan koken weten we nog niet, dat hij goed kan eten is overduidelijk. Als je om Mario heen moet lopen ben je wel even bezig. Ondanks zijn gigantische omvang is Mario als Pelgrim vanaf zijn woonplaats naar Rome en naar Santiago de Compostella gelopen. In Japan heeft hij zelfs een Pelgrimstocht gemaakt langs meer dan 80 tempels. Om klokslag 19:30 geeft Mario het sein dat we in de keuken aan tafel moeten plaats nemen. Mario serveert ons een drie gangen menu alsof we in een 5 sterren hotel onze intrek hebben genomen. Als we aan gang drie bezig zijn kondigt Mario voorzichtig aan dat meneer pastoor nog even langs komt om een praatje met ons te maken. Als Anny bijna klaar is met de afwas gaat de keukendeur open en verschijnt er een jonge pastoor op het toneel. Hij stelt zich voor en begint te vertellen dat hij niet met lege handen gekomen is, maar drie verrassingen voor ons heeft meegenomen. Nadat hij gevraagd heeft waar we vandaan komen komt hij met verrassing nr. 1 op de proppen. Wij krijgen allebei een rood plastic polsbandje met het opschrift "Casa del Pellegrino Valpromaro". Wij doen ons best om zo blij mogelijk te kijken. Voor verrassing nr. 2 moet meneer pastoor zich even terug trekken in het kleine kantoortje van Mario. Na ongeveer 10 minuten komt meneer pastoor weer terug in de keuken en houdt hij iets op zijn rug. Wij moeten naast elkaar gaan staan en dan begint de jonge pastoor met een toespraak waar maar geen einde aan wil komen. Het meeste verstaan we niet, wel dat wij in het jaar 2016 Pelgrim nr. 51 en 52 zijn die in Casa del Pellegrino in Valpromaro te gast zijn geweest. Als de pastoor eindelijk aan het eind is van zijn lofzang haalt hij als een soort tovenaar zijn handen achter zijn rug vandaan en houdt hij twee blaadjes omhoog. Volgens de pastoor iets heel bijzonders. Wij krijgen allebei met veel officieel vertoon een certificaat uitgereikt dat wij Pelgrim nr. 51 en Pelgrim nr. 52 zijn. Wij doen ons uiterste best om nog blijer te kijken dan bij de polsbandjes. Meneer pastoor kan zijn geluk niet op dat hij ons zo blij heeft gemaakt. Hij vraagt ons of we verrassing drie ook nog willen. Ons blijft weinig anders over dan heel hard "si, si" te roepen. Dan zegt de Pastoor als klap op de vuurpijl, verrassing nr.3 is dat we samen bidden dat jullie pelgrimstocht goed mag verlopen. Dan begint hij met een gebed waarin onze namen genoemd worden. Wij prevelen maar wat mee en als de Pastoor aan het einde van zijn latijn is worden wij gezegend. Ons kan niets meer gebeuren, wij kunnen morgen zonder te kijken de drukste straat oversteken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten