Zoektocht

Om 12:00 uur bereiken we onder een brandende zon Castione Marchesi. Wij nuttigen een kopje wandelsmeerolie in de plaatselijke bar en proberen verbinding te maken met het Internet, echter zoals zo vaak zonder resultaat. Wij vervolgen onze tocht door een nog steeds vlak en voor ons weinig inspirerend landschap. Wij lopen langs enorm grote landbouwpercelen. Gelukkig zien we aan de horizon de vage contouren van de Apennijnen opdoemen. Daar verheugen wij ons nu al op. Rond 17:00 uur bereiken we Fidenza. We beginnen onmiddellijk met het zoeken van een slaapplek. Hotels zijn gesloten of vol. Bij de kassa van het museum van de dom van Fidenza geven twee oudere dames ons het dringende advies om naar het klooster San Francesco te gaan. Daar zijn Pelgrims altijd welkom. Het klooster ligt helemaal buiten het centrum. Als we er eindelijk aankomen en aanbellen maakt een broeder (of is het een pater?) de deur open en begint direct met twee handen te zwaaien van nee, nee, nee, ze zijn gesloten voor pelgrims en gaan pas half mei weer open. Als ik vraag of hij een andere mogelijkheid weet waar we kunnen slapen, zegt hij dat we het maar in het Centrum van Fidenza moeten proberen. Dat schiet lekker op, daar komen we net vandaan. Als we vragen om een naam of telefoonnummer van een slaapgelegenheid in het centrum trekt hij zijn schouders op en zegt dat hij die niet heeft. Dit lid van het grondpersoneel van onze Lieve Heer moet nodig een opfriscursus service aan de medemens volgen. Gelukkig is hij een uitzondering en ontmoeten wij onderweg heel veel bijzonder vriendelijke en hulpvaardige mensen. Zoals spoedig weer zal blijken. Als we om 19:00 weer terug lopen naar het centrum en wachten bij een stoplicht. Spreken ons een vrouw en een man aan met de vraag of we op weg zijn naar Rome en een slaapplaats zoeken. Als wij dat bevestigen, zegt de vrouw dat het met hotels in Fidenza niet zo goed gesteld is. Maar geen nood, vlakbij is het klooster San Francesco en daar kunnen we slapen.

Als we zeggen dat we daar net geweest zijn en het klooster gesloten is gaan de vrouw  en de man over in de "Turbostand".

Ze lopen helemaal met ons mee naar het centrum en onderweg vertellen ze vol enthousiasme  dat ze het volgend jaar samen naar Santiago de Compostella willen lopen. Ze laten er geen twijfel over bestaan, pelgrims moeten geholpen worden. Ze rennen met ons straat in straat uit en vragen regelmatig ergens of er nog kamers beschikbaar zijn. Dan is het eindelijk raak, boven een bar met de naam Irish Pub is een kamer vrij. Wij bedanken ons hartelijk bij de zeer behulpzame man en vrouw, maar ze vinden het allemaal van vanzelfsprekend en ze wensen ons nog een goede reis en wij moeten de groeten doen aan ik Pape. Dat beloven we, maar het kan wel even duren.

Om 20:30 schuiven we in de Irish Pub aan voor het Irish Pub diner dat volgens de overdreven druk pratende Italiaanse eigenaar/kok van topklasse is. Wij laten ons verrassen en worden voor de eerste keer tijdens deze wandeltocht, wat eten betreft, zwaar teleurgesteld.

Eigen schuld! Ierse kost valt in Ierland al tegen en in Italië helemaal.

Voor het slapen gaan heeft Anny nog een consult bij blarendokter. De diagnose van de blarendokter is snel duidelijk, er zijn door de 28, 5 km van vandaag 2 blaren bijgekomen. Volgens Anny een bijzonder gunstig resultaat. Volgens de blarendokter komt het totaal aantal blaren nu in aanmerking voor vermelding in het Guinness Book of Records.