Uitputtingsslag

Het is de hele middag warm, de temperatuur loopt op tot ver boven de 30 graden. Schaduw is nergens te vinden want zo hoog worden rijstplanten niet. Verder veroorzaken de vele landbouwmachines enorme stofwolken. Wij zitten tot in de kleinste pleetjes helemaal onder het Po-vlakte stof. Na 23,5 km bereiken wij om even na 20.30 uur het plaatsje Robbio waar volgens ons wandelgidsje twee hotels zijn. Wij smagten naar een douche en bed. Wij vragen aan een oudere mevrouw waar het dichtsbijzijnde hotel is. Dat is volgens haar nog 6 of 7 km verder. De twee hotels in Robbio zijn gesloten. De moed zakt ons in de schoenen.
Dan stopt er een zwarte VW golf. De chaufeur vraagt of we Pellegrini zijn. Natuurlijk zijn we Pelgrims! De hotels zijn gesloten en er is  speciaal voor Pelgrims alleen een door de Parochie verzorgde overnachtingsmogelijkheid. Wij moeten instappen en onze rugzakken verdwijnen in de kofferbak.
Wij rijden een paar honderd meter richting het centrum van Robbio en stoppen voor een grote poord langs het gemeentehuis en het politiebureau. De poort is gesloten.
Onze chauffeur, die Giuseppe Pozzato blijkt te heten, moet ergens een sleutel gaan halen. Of wij mimimaal 10 minuten geduld hebben? Natuurlijk hebben wij geduld en drinken ons in de tegenover liggende bar een ijskoude Cola. Na een klein kwartier is Giuseppe terug met de sleutel en gaat de poort voor ons open. Via de binnenplaats van het gemeentehuis bereiken wij een sober ingerichte ruimte met 6 bedden, een badkamer en een keukentje. Giuseppe verontschuldigd zich dat het geen drie sterren hotel is. Maar wij waren nog nooit zo blij met een bed. Omdat wij rammelen van de honger vragen wij aan Giuseppe waar we het beste kunnen gaan eten. Eten? Dat gaat op maandag in Robbio niet want dan zijn alle eetgelegenheden dicht. Er staan op een tafel een aantal kant en klare gerechten die we in de magmatron kunnen warm maken. Wij vragen Giuseppe wat wij moeten betalen voor al deze service. Betalen! Roept Giuseppe. Voor Pellegrini doe je alles gratis.
Van enige vergoeding, al is die nog zo klein, wil hij niets weten. Ja toch wij kunnen hem eem groot plezier doen als wij hem een ansichtkaart sturen uit Ollanda. Dat beloven wij Giuseppe want wij zijn hem heel, heel dankbaar. Giuseppe, die van beroep fotograaf is, moet weer snel weg want hij moet zijn dochter nog ergens naar toe brengen. Wij nemen afscheid van onze redder in nood met wel 5 keer duizend dank. Voor dat we gaan douchen snel de maaltijd in de magnatron zodat we niet met een rammelende maag naar bed hoeven. Wij kiezen een bakje macaroni met tomaten saus. Plaatsen het in het keukentje in de magnatron, stellen de tijd in en drukken op de startknop. Het gevolg is een enorme knal die vergezeld gaat van een steekvlam en overal in ons gratis "hotel" valt de stroom uit. Op de tast proberen wij om in het pikke donker een bed te vinden...



2 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag Annie en Hub,
Heel veel wandelplezier en fijn dat we jullie kunnen volgen.Steekvlammen achtervolgen (ons) jullie, dus opgelet hiermee!
Zal af en toe een schietgebedje doen voor jullie

Unknown zei

Klinkt erg avontuurlijk!!

Een reactie posten