27-04-2015, Noodweer en terugreis.

Als wij om 7:30 uur wakker worden en naar buiten kijken is de lucht muisgrijs en de regen valt met bakken uit de hemel. In de verte zien we nog net onze drie Italiaanse vrienden, ingepakt in regenkleding, in de nevel verdwijnen richting het 34 km verder gelegen Aulla.
Volgens het weerbericht zal het vandaag niet ophouden met regenen en ook voor de komende dagen is veel regen aangekondigd. Wij hebben nog drie dagen tijd alvorens wij weer terug moeten naar Viggiona, maar onder deze omstandigheden over smalle en soms steile paadjes lopen vinden wij niet verantwoord. Daarom besluiten wij om in Pontremoli te stoppen met wandelen en er bij leven en welzijn in september of oktober terug te keren voor een vervolg van de Via Francigena.
Wij pakken onze rugzakken in en trekken onze regenkleding aan. Wij lopen door de stortregen naar het centrum om de Dom te bezichtigen. In de Dom is het gelukkig droog zodat we ons daar de tijd nemen om alles te goed te bezichtigen. Als we weer naar buiten gaan hopen wij dat het droog is, maar niets is minder waar. Wij vluchten een bar in waar we stevig ontbijten. In de bar zitten ook twee Franse meisjes te bibberen van de kou, ze zijn door en door nat en zijn met de fiets onderweg van Pavia naar Florence. Wachten op droog weer heeft geen zin, daarom lopen wij door de plensregen naar het kleine Station buiten het centrum van Pontremoli. Als we onze kaartjes gekocht hebben blijkt dat we nog een klein uur moeten wachten op de trein van 10:58 uur die ons naar Parma moet brengen. Wij maken het ons in de kleine rustige stationshal gemakkelijk op een bankje en lezen in onze wandelgids nog eens na wat wij vandaag op de etappe van Pontremoli naar Aulla allemaal hadden moeten tegenkomen. Dan gaat plotseling de deur van de stationshal open en verschijnen onze drijfnatte drie Italiaanse vrienden. Ze hebben zich omgedraaid omdat de paden veranderd waren in kleine beekjes en lopen zo goed als onmogelijk was, ze willen nu met de trein naar Aulla gaan. Ze trekken hun regenkleding uit en doen hun rugzakken af. Als ze kaartjes kopen komen ze er achter dat de trein naar Aulla over drie minuten vertrekt. Ze zijn in de veronderstelling dat wij ook naar Aulla willen. Wij kunnen ze nog net vertellen dat wij teruggaan naar huis en in september of oktober terug willen keren naar Pontremoli voor een vervolg van de Via Francigena. Gehaast nemen ze afscheid van ons en verdwijnen richting het perron waar de trein al staat te wachten. Als de trein vertrekt zien we in een hoek nog een wandelstok staan....haastige spoed is zelden goed.

Om even voor 17:00 uur stappen we uit de trein op het station van Verbania Pallanza en het regend nog steeds. Wij moeten met de bus naar Intra die volgens onze informatie over 10 minuten vertrekt. Als de bus voor het station stopt en wij willen instappen vraagt een Italiaanse mevrouw met een koffer of dit de bus naar het centrum van Intra is. Wij zeggen dat wij denken van wel, maar dat wij het niet 100% zeker weten. Navraag bij de chauffeur geeft zekerheid dat zowel wij als de mevrouw met de koffer in de juiste bus stappen. De mevrouw heeft ondertussen aan ons Italiaans gehoord dat wij vreemdem zijn en gaat verder in het Duits. Ze vertelt dat ze met de trein uit Bergamo is gekomen en naar Cannero-Riviera gaat om haar dochter te bezoeken die daar bij Hapimag werkt. Als wij vertellen dat wij naar Viggiona moeten en terug komen van een wandeltocht over de Via Francigena wordt de mevrouw een en al oor. Ze vertelt dat ze 40 jaar geleden met een groep mensen over de Via Francigena van Pavia naar Pontremoli is gelopen. Als wij vertellen dat wij nu uit Pontremoli komen wordt de verbazing alleen maar groter. Ondertussen zijn we al in het centrum van Intra en moeten uitstappen en een bus naar Cannero-Riviera zien te krijgen. Op het bordje bij de bushalte blijkt dat bus naar Cannero-Riviera pas over meer dan anderhalf uur vertrekt. Dat valt tegen, maar geen nood de mevrouw gaat haar dochter bellen, dat die ons met de auto komt halen. Als wij wachten op de dochter vertelt de mevrouw dat ze vroeger in Pavia aan de universiteit heeft gestudeerd en de omgeving heel goed kent. Dat blijkt wel als ze ons o.a. over de Dom van Pontremoli dingen vertelt die wij vanmorgen nog met eigen ogen hebben gezien. Ook van de Via Francigena kent ze vanaf Canterbury tot Rome het gehele verloop van de route tot in detail. Als wij aandachtig naar de mevrouw luisteren stopt voor ons een rode Citroen van de dochter. Onze rugzakken mogen in de kofferbak en daarna snel instappen want het regend nog steeds ontzettend hard. De dochter wordt door moeder snel bijgepraat dat we de Via Francigena hebben gelopen net zoals zij vroeger. De dochter vertelt entoesiast over haar werk aan de receptie bij Hapimag en voor dat we er erg in hebben zijn we al in Cannero-Riviera en vraagt de dochter waar we eigenlijk naar toe moeten. Wij zeggen dat we om 19:00 uur vanaf Cannero-Riviera het busje willen nemen naar Viggiona. Daar ben ik gisteren nog geweest roept ze en heb gegeten bij Ristorante Usignolo. Naar Viggiona dat zijn maar 4 km! Ze slaat linksaf richting Trarego-Viggiona en vertelt hoe heerlijk ze gegeten heeft bij Usignolo en voordat ze klaar is met haar lofzang over alle heerlijkheden zijn we al bij onze inrit. Ze stopt voor de poort en nadat wij onze rugzakken uit de kofferbak hebben genomen bedanken wij moeder en dochter hartelijk voor de zeer plezierige en interessante kennismaking en voor de geweldige taxi service. Wij willen de dochter iets geven maar ze wil absoluut niets aannemen. Als Anny zegt dat ze dan in de komende dagen maar een keer een kop koffie of een glas wijn met moeder moet komen drinken zijn zowel dochter als moeder direct entoesiast. Enig probleem ze kunnen alleen morgen omdat moeder overmorgen alweer terug gaat naar Bergamo.
Voor ons geen probleem en de volgende dag even voor 18:00 gaat de bel. De begroeting met moeder en dochter is alsof we elkaar al 50 jaar kennen. Onder het genot van koffie en taart komt het gesprek alweer gauw op de Via Francigena en zelfs op de Grande Traversate delle Alpi (GTA), want ook in de Zeealpen heeft moeder in het verleden met haar man veel bergwandelingen gemaakt en ze kan als een soort lopende encyclopedie namen noemen van plaatsen, passen en berghutten en ook over de laatste GTA-etappe naar Ventimiglia vertelt ze zeer gedetailleerd. Helaas is haar man sinds een aantal jaren hartpatiënt waardoor bergwandelingen niet meer tot de mogelijkheden behoren.
De tijd vliegt en om 20:00 uur willen Daniella en Giovanna vertrekken, maar niet voordat moeder Daniella ons van harte uitnodigt om spoedig naar Bergamo te komen. De uitlopers van de Alpen rondom Bergamo kent ze als haar broekzak en je kunt er heerlijke wandelingen maken. Wij zeggen dat we eerst over anderhalve week met vrienden drie dagen over de Hunsrück Steig in de omgeving van Idar Oberstein moeten gaan wandelen. Ook de Hunsrück heeft voor moeder geen geheimen want ze noemt uit de losse pols een aantal plaatsnamen waar ze ooit geweest is. Ons verbaast niets meer....

De twee weken Via Francigena waren voor ons een onvergetelijk avontuur met iedere dag een of meerdere ontmoetingen met zeer bijzondere mensen en natuurlijk met kat Francigena.
Pelgrims waren we alleen als het ons goed uit kwam, verder hebben we met al het pelgrimeren niet zoveel. Desalniettemin hebben wij respect voor alle pelgrims die dit uit volle spirituele of religieuze overtuiging doen en verwachten of denken er voor zichzelf iets in te vinden. Voor ons was het niets meer en niets minder dan een bijzonder mooie en interessante wandeltocht over een eeuwenoud pelgrimspad. Het verzamelen van de stempels was voor ons een leuke manier om met mensen in contact te komen. Bij leven en welzijn komen wij zeker terug om de Via Francigena te vervolgen richting Rome.


3 opmerkingen:

Unknown zei

Fantastisch verhaal! Wordt vervolgd. ..😊

Unknown zei

Fantastisch verhaal! Wordt vervolgd. ..😊

Unknown zei

Ik heb genotenvan jullie verhalen. Brought back very good memories. Zie ook al uit naar het vervolg. Grtz Marcel

Een reactie posten