26-04-2015, Berceto - Pontremoli

Voor vandaag staat een pittige etappe op het programma. In ons Via Francigena boekje aangegeven met negen en een halfuur zuivere wandeltijd en er moeten ongeveer 1000 hoogtemeters geklommen en 1560 hoogtemeters gedaald worden. Niets voor iemand met rugpijn en voeten die vol zitten met blaren. Daarom wil Anny vandaag de bus nemen naar Pontremoli. Ik vertrek, na een karig ontbijt, om 7:00 uur. Het is zwaar bewolkt en naarmate ik hoger kom wordt het steeds mistiger. Als ik om 9:30 het steenmannetje op de monte Valoria bereik zou ik volgens de beschrijving in ons boekje een indrukwekkend 360 graden pannoramo moeten hebben. In werkelijkheid kan ik door de nevel naar alle kanten maar 10 meter van mij af kijken en het is door hevige windvlagen ijzig koud. De Monte Valoria is met 1230 meter het hoogste punt van de Via Francigena in de Apenijnen.
Als ik een foto heb gemaakt van het steenmannetje en weer wil doorlopen gaat mijn Telefoon. Anny aan lijn met de treurige mededeling dat er op zondag geen bussen lopen naar Pontremoli. Maar een vrouw die ze heeft ontmoet bij de Dom heeft vervoer voor haar geregeld. De vrouw zal haar man opdracht geven om Anny met de auto naar de 1041 meter hoge Cisa pas te brengen. Voor mij is het een vaag verhaal, maar we spreken af dat ik op Cisa pas zal wachten. Ik daal af naar Cisapas, de wind gaat iets liggen en af en toe breekt zelfs de zon even door. Vanaf het bospad dat ik volg zie ik tegen 11:00 uur de asfalt weg die naar de Cisapas voert. Even later zie ik langs de asfaltweg ook het bord met het opschrift "Passo Cisa" staan. Over een grashelling daal ik af naar het bord. Terwijl  ik een foto neem van het bord hoor ik achter mij tuut, tuut, tuut. Als ik omkijk zie ik een grijze pickup naderen. Pas als de auto bij mij stopt zie ik Anny naast de chauffeur zitten en in het open laadbakje ligt haar rugzak. Volgens de zeer vriendelijke man is het vanaf de Ciscapas over de sentiero nog zeker zes en een halfuur zuivere looptijd naar Pontremoli. Volgens de man is de sentiero prachtig en zeer de moeite waard. Terloops vertelt hij nog dat er in de Apenijnen een aantal roedels wolven voorkomen.

De man wil voor zijn bijzondere service niets hebben en wenst ons nog een una buona giornata e un buon cammino. Pas als Anny blijft aandringen dat hij 10 euro aan neemt gaat de man overstag. Als de man zwaaiend wegrijdt valt mij op de auto een sticker op met Coop. Forestale Passo Cisa. Dat verklaart dat de man weet waar over hij praat. Nu staan we samen op de Cisa pas, maar hoe moet het nu verder? We besluiten dat Anny over de weg naar het ongeveer 20 km verder gelegen Pontremoli loopt en dat ik de sentiero ga volgen. Wij sterken ons in de bar op de pas nog met een panino en een cappuccino en nemen om even voor 12:00 uur weer afscheid van elkaar. Ik kijk Anny nog na, tot ze met een ferme tred, in een bocht van de weg uit het zicht verdwenen is. Ik begin achter de kapel op de pas aan de sentiero en loop na een tiental meters door een soort ereboog de regio Toscana in, waar ik officieel word begroet door een kudde blèrende schapen. Het zicht is ondertussen iets beter geworden zodat ik hier en daar kan genieten van de geweldige vergezichten. De man van de Coop. Forestrale Passo Cisa heeft niets te veel beloofd, het is een prachtige wandeling en de vele bloeiende planten die ik tegenkom maakt het geheel nog aantrekkelijker. De sentiero loopt door de gehuchtjes Cavezzana d'Antena  en Casalina waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. De sentiero is lang maar niet moeilijk, een weggeslagen hangbrug zorgde nog voor een avontuurlijk accentje. Maar met wat kunst en vliegwerk ben ik aan de overkant gekomen. Om 17:15 belt Anny dat ze zonder problemen in Pontremoli is aangekomen en ze onderweg de twee Italiaanse mannen en de vrouw is tegengekomen waarmee we eergisteren zo gezellig samen hebben gegeten. Ze gaat met de Italianen naar het Ostello Castello del Piagnaro om een slaapplekje te reserveren. Als ik op mijn telefoon zie dat het al 17:15 uur is realiseer ik mij dat ik te lang getreuzeld heb en ik flink gas moet geven wil ik voor het donker in Pontremoli zijn.

Pas om even voor 20:00 uur zie ik Pontremoli beneden in het dal liggen en even later gaat de telefoon. Anny wil weten waar ik ben en of ik vandaag nog in Pontremoli wil aankomen. Wij spreken af voor de Dom van Pontremoli. Het is na 20:45 als ik in de schemering via de brug over de rivier de Magra het sfeervol verlichte oude centrum van Pontremoli in loop. Al van ver zie ik Anny op het plein voor de imposante Dom ongeduldig heen en weer lopen. Als ze mij ziet is ze duidelijk opgelucht dat we weer herenigd zijn. Wij lopen samen door het prachtige eeuwenoude centrum van Pontremoli op zoek naar een restaurant want we rammelen allebei van de honger. Het kleine gezellige restaurantje waar we binnengaan blijkt een echte voltreffer. We eten voortreffelijk, een mooie afsluiting van een vermoeiende maar onvergetelijke dag.